σκεύακας

Α

(κατά τον Ησύχ.) «εὐωνύμους».

[ΕΤΥΜΟΛ. Η λ. συνδέεται πιθ. με το επίθ. σκαιός και έχει σχηματιστεί πιθ. από θ. σκευ- < σκεF- αντί σκαιF-].